W końcu nadeszła ta chwila - przenosiny Karla. Po konsultacjach ze starostą postanowiliśmy przenieść Karla i Idę na pobliski stary, niemiecki cmentarzyk. Niestety, po żadnym z nich nie było ani śladu - ani jednej kostki na głębokości 1,5 metra, ani śladu po uprzednim kopaniu. Jakby leżały w tym miejscu przeniesione skądś same płyty nagrobne. Z pomocą łańcucha i linki holowniczej przeciągnęliśmy je więc na skarpę za domem i tam urządziliśmy małe miejsce pamięci poprzednich gospodarzy. Nie była to praca łatwa... Na szczęście jeden z naszych pracowników okazał się dorywczym grabarzem, więc miał kto kierować pracami;)
Tego samego dnia przyjechali pilarze, by powyciągać ze strumyka i pociąć na kawałki dwie zwalone w czasie powodzi lipy. Nie obyło się niestety bez awantury, bo pilarze w trakcie pracy ograniczyli się jedynie do pocięcia drzewa, a wyciąganie go na brzeg i porządkowanie pozostawili nam... Skończyło się długą pracą w deszczu.
Oprócz tego trwały zwyczajne prace porządkowe: obcinanie gałęzi, koszenie trawy, porządkowanie strumyka i oczywiście palenie liści kasztanowca.
Piotr jako Bear Grylls;)
Pod koniec któregoś z tych wrześniowych dni przyjechali nasi znajomi z Wolimierza przywieźć nam zakupione od nich drzwi. Niestety, wjechali w koleiny zrobione uprzednio przez ciągnik mocujący się z kontenerem gruzu i... ugrzęźli. Wspólnymi siłami, przy użyciu cegieł i desek, udało się w końcu wypchać ich samochód, jednak wszyscy byliśmy umazani błotem po czubki głów.
Ostatniego dnia naszego pobytu zjawił się u nas Zbynek, prowadzący pobliski skansen, i z małą latareczką i zapałem poszukiwacza skarbów urządził mały obchód naszego domu. Jego efektem była między innymi informacja, że dom był przynajmniej dwukrotnie przerabiany na górze, ale parter i piwnica pochodzi prawdopodobnie z XVIII wieku. Oprócz tego postawił hipotezę, że to co uważaliśmy dotychczas za piwnicę jest jedynie jej częścią, a wejście do drugiej części jest jeszcze "do odkopania". Piotr od razu chwycił za łopatę;)
